Αφιερωμένη σε ευσεβή και πατριώτη νεαρό, επίδοξο πρωθυπουργό
Ένας σπουδαρχίδης πολιτικός αρχηγός, που σαν άλλος Καρατζαφέρης έπαιξε (ευπρεπέστερα ασφαλώς) κι αυτός με προεκλογικά περιστέρια στον αγιασμό των μολυσμένων νερών του λιμανιού των Σεραφείμ-Μαρινάκη (πολλοί καραγκιόζηδες θα θεωρήσουν το φτηνιάρικο και θεομπαιχτικό μασκαριλίκι υψηλή στρατηγική της ανεγειρόμενης αριστερής παράγκας), εισήγαγε κατ’αυτάς θριαμβευτικά, διαθέτοντας την αυτοπεποίθηση του αδαούς (οι κακοπροαίρετοι τη χαρακτηρίζουν θράσος), στη νεοελληνική τον όρο νεοποτισμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που μεταλλάσσει λέξεις («επαρμένος», «εκρήχτηκε»), φράσεις (‘Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες’), ή και επιστημονικούς ή ευαγγελικούς όρους («έτος φωτός», θεωρώντας τo ο μηχανικός ως μονάδα μέτρησης χρόνου, «απολολόν πρόβατο»), ενίοτε ετυμολογών δημιουργικά («κοπή χρέους»), όπως ισχυρίζονται οι συνήγοροί του. Η περίπτωσή του πήρε από πρόπερσι τόση διάσταση, που τον υπερασπίστηκε πολύ έγκυρο περί τα γλωσσικά, φιλικό του μπλογκ.
Ο αρχηγός μας, δεν είναι ο πρώτος γλωσσοπλάστης πολιτικός. Έχουν προηγηθεί ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και οι Έβερτ και ΓΑΠ. Νομίζω πως και στους τέσσερις θα βρούμε ένα κοινό σημείο. Μια μορφή κουταμάρας, που όσο κραυγαλέα κι αν ήταν ή είναι δεν έσπασε την ώρα που έπρεπε τα ακουστικά τύμπανα των πολιτών, αφού οι περισσότεροι είναι ακόμα πιο ανελλήνιστοι, με ότι συνέπεια επιφέρει αυτό. Ανησυχητικά και δυσοίωνα είναι αυτά, δεν είναι λεπτομέρειες, κρύβουν πολλή ουσία που έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης του πολιτικού και οφείλουμε να τα λέμε. Η γλώσσα κατά το Βιτγκενστάιν (‘Tractatus Logico-Philosophicus’) είναι το κυρίαρχο μέσο της σκέψης και ο ομιλητής, που δίνει στους ακροατές του μια προφορική αναπαράστασή της, οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στην επιλογή των λέξεων, για να εκφράζει με το δικό του μοναδικό τρόπο την ιδέα που επινόησε.
Για να επανέλθω στον επίδοξο πρωθυπουργό που ζήλωσε δόξα ΓΑΠ, να πω πως ο δεύτερος τουλάχιστον κατάφερε (λόγω των συνθηκών) να μάθει κάποια Αγγλικά, γιατί ο πρώτος, παρά την ευκατάστατη οικογενειακή του προέλευση και παρά το εφηβικό πάθος του για καλύτερη Παιδεία, δεν κατάφερε να εντρυφήσει ούτε στην τόσο κοινή γλώσσα της γηραιάς Αλβιόνος, αν μη τι άλλο για να μπορέσει να επικοινωνήσει με ξένους συναγωνιστές του ή διανοητές (από αυτούς που τόσο πρόχειρα-ή πρόθυμα- βλέπουν στο φωτογενές του πρόσωπο μια ελπιδοφόρα προσωπικότητα), χωρίς διαμεσολαβητές. Ίσως οι εθνικόφρονες συμβουλάτορες μυαλοπώλες του κ.Τσίπρα, θα έπρεπε να του κάνουν εντατικά μαθήματα πάνω στο ‘De sublimitate libellus’ (Περί Ύψους») του Λογγίνου. Έτσι αντί ο φέρελπις νέος να διαπρέπει σε σολοικισμούς, θα μάθει να μεταδίδει τον παλινδρομικά δονούμενο ηθικό και φιλοσοφικό του παλμό στο πολυπληθές ακροατήριό των χειροκροτητών του, αν βεβαίως ο ηγέτης δεν θυμώσει και κλείσει πριν την ώρα τους τις πόρτες, σχεδόν απροειδοποίητα, στις εθνολαοεγερτικές σύναξεις, όπως έγινε στο προχθεσινό παρασκευοσαββατιάτικο πανηγύρι, που «έληξε άδοξα».
Τι είναι όμως ο νεποτισμός που στο μυαλό του παλαίμαχου καταληψία (με αίτημα καλύτερη Παιδεία) υποθέτω ότι θα ετυμολογείται ως το ζαβολιάρικο «πότισμα» νέων ανθρώπων, που έχουν βύσμα (χρησιμοποιώ την οικεία στον ρήτορά μας ορολογία), από προνομιούχους συγγενείς. Άλλωστε ο ίδιος με αφοπλιστική ειλικρίνεια, δασκαλεμένος κατάλληλα από πολύπειρο μέντορα, πρόλαβε τους κακεντρεχείς και ομολόγησε πως στο στρατό «υπηρέτησε» (τρόπος του λέγειν) με ‘άκρες’, εις πείσμα των ηλιθίων αριστερών που έκαναν κάποτε συντροφιά στα μουλάρια: «Ναι, είχα βάλει. Είχα έναν γνωστό, Πασόκο εκείνη την εποχή, τον οποίο τον πήρα τηλέφωνο για να κάνει κάτι και αυτός τα ‘κανε χειρότερα. Καλύτερα ήμουν πριν το βύσμα!». Άλλες εποχές θα μου πείτε. Ο όρος λοιπόν προέρχεται από τη λατινική λέξη nepos που στην πορεία του χρόνου από εγγονός ή απόγονος κατέληξε να σημαίνει ανιψιός και σηματοδοτεί την ευνοιοκρατία (φαβοριτισμό) μεταξύ συγγενών. Η προέλευση του όρου είναι εκκλησιαστική και γι’αυτό το μπλογκ μας έχει σοβαρή υποχρέωση να πάρει τη σκυτάλη από τον κ.Τσίπρα, που πέρα από την πλάκα που του κάνουμε και που του αξίζει, έχει χίλια δίκια να καταγγέλλει την προκλητική νεοελληνική ευνοιοκρατία, που εκδηλώνεται με χίλιους τρόπους όχι μόνο μεταξύ συγγενών αλλά και με ρουσφέτια (στα οποία ο πρωθυπουργός έχει διακριθεί), με καταστάσεις εξαγοράς ψήφων με παροχές δημόσιων θέσεων και δημόσιου χρήματος, γενικά με συνθήκες διεφθαρμένου πελατειακού κράτους, που εξαχρειώνει τα δημόσια ήθη ακόμη και με μορφές οικογενειοκρατίας που τείνουν να καταστήσουν τα πολιτικά αξιώματα κληρονομικά. Μπράβο του που το λέει, μόνο να το λέει σωστά και πειστικά, γιατί και ο ίδιος είναι σχεδόν ανεπάγγελτος ή έστω έχει δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, ημιμαθής και επιπόλαιος, προϊόν αναξιοκρατικής επιλογής του επαγγελματία ευρωβουλευτή και γόνου ευσεβούς και πλούσιας πολιτικής οικογένειας Αλέκου Αλαβάνου. Νομίζω πως τον όρο νεποτισμός μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε και για τον επίδοξο συγκυβερνήτη του ΣΥΡΙΖΑ, τον ευσεβή πατριώτη Βύρωνα Πολύδωρα των ΑΝΕΞΕΛ, για το σκανδαλώδη διορισμό της κόρης του οποίου, η Αριστερά δεν έχει αρθρώσει μισή ελεγκτική κουβέντα.
Η επίσημη δυτική άποψη είναι πως τα φαινόμενα του νεποτισμού εμφανίστηκαν στη δυτική Εκκλησία όπου οι άγαμοι επίσκοποι και κυρίως οι πάπες προωθούσαν σε υψηλές θέσεις ανιψιούς. Τα ίδια φαινόμενα υπήρχαν όμως και στην ανατολική Εκκλησία, μόνο που επειδή κανείς δεν ασχολείται μαζί της, κανείς δεν το επισημαίνει. Ένας αυτοκράτορας, ο Αλβανός (Ιλλυριός) Ιουστινιανός, προσπάθησε να θεσπίσει την αγαμία των επισκόπων (με τις ‘Νεαρές’ Γ’, Δ’ και 123, από το 531 ως το 546) επειδή το αξίωμά τους είχε καταντήσει κληρονομικό από τον πατέρα στο γιό. Δεν το πέτυχε απόλυτα και γι’ αυτό το 691 η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, με τον απάνθρωπο 12ο Kανόνα της διέταξε την απομάκρυνση των επισκοπικών συζύγων. Έτσι άνοιξε το δρόμο να γίνει το επισκοπικό αξίωμα επαγγελματικό καταφύγιο κρυφοομοφιλόφιλων ή διαστροφικών μισογύνιδων ή και παιδεραστών, που με ρατσιστικό τρόπο στην καθυστερημένη Ορθόδοξη Ανατολή δαιμονοποιούν («κουσούρι» κλπ) μέχρι σήμερα την ομοφυλοφιλία, είτε για προσωπικό άλλοθι είτε για να διαιωνίσουν την αναπαραγωγή στελεχών της Εκκλησίας με όμοιούς τους και συνενόχους τους, δηλαδή με υποκριτές ή τρομαγμένους ομοφυλόφιλους, που κρύβονται πίσω από την αγαμία του κλήρου.
Στην πανίσχυρη Δυτική Εκκλησία, ο παπικός νεποτισμός είχε το θράσος να θεσμοποιηθεί το Μεσαίωνα, με τον ‘cardinalis nepos’, δηλαδή έναν, ακόμη και ανήλικο, νεαρό ανιψιό ή νόθο γιό ή απλό συγγενή ή «ανιψιό» με την ελληνορθόδοξη έννοια του όρου, που του δίνουν οι μητροπολίτες μας, ο οποίος διορίζονταν καρδινάλιος της αποστολικής αυλής, εξ απορρήτων του πάπα. Το αξίωμα διατηρήθηκε μέχρι το 17ο αιώνα και ασκήθηκε από καμιά δεκαεξαριά ξετσίπωτους. Παράλληλα υπήρχε και μεγαλουργούσε και ο ανεπίσημος νεποτισμός, όπως αυτός του δηλητηριαστή και έκφυλου πάπα Αλέξανδρου του 6ου που διόρισε το νόθο γιό του τον επίσης έκφυλο και δολοφόνο Καίσαρα Βοργία επίσκοπο της Παμπλόνα σε ηλικία 15 ετών (1490) και καρδινάλιο στα 18.
Έχουμε και στην Αριστερά κάτι κρουσματάκια νεποτισμού, όμως όχι με την κλασσική έννοια του όρου. Πρόκειται για γιούς και κόρες αγωνιστών, που όμως κέρδισαν με το σπαθί τους τη βουλευτική έδρα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η Νίτσα Λουλέ, που δυστυχώς κατέληξε στην αυλή της κυρίας Μπακογιάννη και η Άννα Φιλίνη, που ευτυχώς ακούω ότι επανακάμπτει, με όχημα αυτή τη φορά το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορώ να εντάξω τον συμπαθή ευρωβουλευτή κ.Μιλτιάδη Κύρκο του «Ποταμιού» στην ίδια κατηγορία, για τον πολύ απλό λόγο που η δική του δημόσια δράση δεν δικαιολογεί μια τόσο πανηγυρική εκλογή, την οποία οφείλει σχεδόν αποκλειστικά στο πατρογονικό όνομα. Εντελώς ειδική περίπτωση είναι η ευσεβής Ζωή Κωνσταντοπούλου, που παρά τα αδιαμφισβήτητα μορφωτικά της προσόντα, το πείσμα και την επιβλητική φωνή της, νομίζω πως πολύ δύσκολα θα εκλεγόταν στην Αθήνα, αφού ήταν απούσα μέχρι τότε από τη δημόσια ζωή, αν δεν άκουγε στο συγκεκριμένο επώνυμο, με μόνη επιφύλαξη πως εκλέχτηκαν πολύ κατώτεροί της με την ίδια προσωπική έλλειψη αναγνωρισιμότητας , αλλά στην επαρχία, όπου ο πήχης των ποιοτικών προδιαγραφών είναι ακόμη χαμηλότερα.
 |
| Τιτσιάνο-1542, «Καρδινάλιος νέπος» (cardinalis nepos): Η Αγιότης του, ο 12χρονος Ιππότης της Μάλτας, μετέπειτα 15χρονος καρδινάλιος Ρανούτσιο Φαρνέζε, Λατίνος τιτουλάριος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, νόθος εγγονός του πάπα Παύλου του 3ου. Στους Ορθόδοξους που θα φρίξουν, να υπενθυμίσω πως και ο νεποτισμός της Εκκλησίας τους παρήγαγε πολλούς, ακόμη και ανήλικους, πατριάρχες και επισκόπους με χαρακτηριστική περίπτωση νεποτισμού τον 19χρονο ευνούχο πατριάρχη Στέφανο Α΄, γιό και αδελφό αυτοκρατόρων, που αντί να αναθεματιστεί για την καταπάτηση των κανόνων της πατριαρχικής εκλογής, αγιοποιήθηκε κι από πάνω (η μνήμη του τιμάται 18 Μαϊου). |
Ένας σπουδαρχίδης πολιτικός αρχηγός, που σαν άλλος Καρατζαφέρης έπαιξε (ευπρεπέστερα ασφαλώς) κι αυτός με προεκλογικά περιστέρια στον αγιασμό των μολυσμένων νερών του λιμανιού των Σεραφείμ-Μαρινάκη (πολλοί καραγκιόζηδες θα θεωρήσουν το φτηνιάρικο και θεομπαιχτικό μασκαριλίκι υψηλή στρατηγική της ανεγειρόμενης αριστερής παράγκας), εισήγαγε κατ’αυτάς θριαμβευτικά, διαθέτοντας την αυτοπεποίθηση του αδαούς (οι κακοπροαίρετοι τη χαρακτηρίζουν θράσος), στη νεοελληνική τον όρο νεοποτισμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που μεταλλάσσει λέξεις («επαρμένος», «εκρήχτηκε»), φράσεις (‘Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες’), ή και επιστημονικούς ή ευαγγελικούς όρους («έτος φωτός», θεωρώντας τo ο μηχανικός ως μονάδα μέτρησης χρόνου, «απολολόν πρόβατο»), ενίοτε ετυμολογών δημιουργικά («κοπή χρέους»), όπως ισχυρίζονται οι συνήγοροί του. Η περίπτωσή του πήρε από πρόπερσι τόση διάσταση, που τον υπερασπίστηκε πολύ έγκυρο περί τα γλωσσικά, φιλικό του μπλογκ.
Ο αρχηγός μας, δεν είναι ο πρώτος γλωσσοπλάστης πολιτικός. Έχουν προηγηθεί ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και οι Έβερτ και ΓΑΠ. Νομίζω πως και στους τέσσερις θα βρούμε ένα κοινό σημείο. Μια μορφή κουταμάρας, που όσο κραυγαλέα κι αν ήταν ή είναι δεν έσπασε την ώρα που έπρεπε τα ακουστικά τύμπανα των πολιτών, αφού οι περισσότεροι είναι ακόμα πιο ανελλήνιστοι, με ότι συνέπεια επιφέρει αυτό. Ανησυχητικά και δυσοίωνα είναι αυτά, δεν είναι λεπτομέρειες, κρύβουν πολλή ουσία που έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης του πολιτικού και οφείλουμε να τα λέμε. Η γλώσσα κατά το Βιτγκενστάιν (‘Tractatus Logico-Philosophicus’) είναι το κυρίαρχο μέσο της σκέψης και ο ομιλητής, που δίνει στους ακροατές του μια προφορική αναπαράστασή της, οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στην επιλογή των λέξεων, για να εκφράζει με το δικό του μοναδικό τρόπο την ιδέα που επινόησε.
Για να επανέλθω στον επίδοξο πρωθυπουργό που ζήλωσε δόξα ΓΑΠ, να πω πως ο δεύτερος τουλάχιστον κατάφερε (λόγω των συνθηκών) να μάθει κάποια Αγγλικά, γιατί ο πρώτος, παρά την ευκατάστατη οικογενειακή του προέλευση και παρά το εφηβικό πάθος του για καλύτερη Παιδεία, δεν κατάφερε να εντρυφήσει ούτε στην τόσο κοινή γλώσσα της γηραιάς Αλβιόνος, αν μη τι άλλο για να μπορέσει να επικοινωνήσει με ξένους συναγωνιστές του ή διανοητές (από αυτούς που τόσο πρόχειρα-ή πρόθυμα- βλέπουν στο φωτογενές του πρόσωπο μια ελπιδοφόρα προσωπικότητα), χωρίς διαμεσολαβητές. Ίσως οι εθνικόφρονες συμβουλάτορες μυαλοπώλες του κ.Τσίπρα, θα έπρεπε να του κάνουν εντατικά μαθήματα πάνω στο ‘De sublimitate libellus’ (Περί Ύψους») του Λογγίνου. Έτσι αντί ο φέρελπις νέος να διαπρέπει σε σολοικισμούς, θα μάθει να μεταδίδει τον παλινδρομικά δονούμενο ηθικό και φιλοσοφικό του παλμό στο πολυπληθές ακροατήριό των χειροκροτητών του, αν βεβαίως ο ηγέτης δεν θυμώσει και κλείσει πριν την ώρα τους τις πόρτες, σχεδόν απροειδοποίητα, στις εθνολαοεγερτικές σύναξεις, όπως έγινε στο προχθεσινό παρασκευοσαββατιάτικο πανηγύρι, που «έληξε άδοξα».
Τι είναι όμως ο νεποτισμός που στο μυαλό του παλαίμαχου καταληψία (με αίτημα καλύτερη Παιδεία) υποθέτω ότι θα ετυμολογείται ως το ζαβολιάρικο «πότισμα» νέων ανθρώπων, που έχουν βύσμα (χρησιμοποιώ την οικεία στον ρήτορά μας ορολογία), από προνομιούχους συγγενείς. Άλλωστε ο ίδιος με αφοπλιστική ειλικρίνεια, δασκαλεμένος κατάλληλα από πολύπειρο μέντορα, πρόλαβε τους κακεντρεχείς και ομολόγησε πως στο στρατό «υπηρέτησε» (τρόπος του λέγειν) με ‘άκρες’, εις πείσμα των ηλιθίων αριστερών που έκαναν κάποτε συντροφιά στα μουλάρια: «Ναι, είχα βάλει. Είχα έναν γνωστό, Πασόκο εκείνη την εποχή, τον οποίο τον πήρα τηλέφωνο για να κάνει κάτι και αυτός τα ‘κανε χειρότερα. Καλύτερα ήμουν πριν το βύσμα!». Άλλες εποχές θα μου πείτε. Ο όρος λοιπόν προέρχεται από τη λατινική λέξη nepos που στην πορεία του χρόνου από εγγονός ή απόγονος κατέληξε να σημαίνει ανιψιός και σηματοδοτεί την ευνοιοκρατία (φαβοριτισμό) μεταξύ συγγενών. Η προέλευση του όρου είναι εκκλησιαστική και γι’αυτό το μπλογκ μας έχει σοβαρή υποχρέωση να πάρει τη σκυτάλη από τον κ.Τσίπρα, που πέρα από την πλάκα που του κάνουμε και που του αξίζει, έχει χίλια δίκια να καταγγέλλει την προκλητική νεοελληνική ευνοιοκρατία, που εκδηλώνεται με χίλιους τρόπους όχι μόνο μεταξύ συγγενών αλλά και με ρουσφέτια (στα οποία ο πρωθυπουργός έχει διακριθεί), με καταστάσεις εξαγοράς ψήφων με παροχές δημόσιων θέσεων και δημόσιου χρήματος, γενικά με συνθήκες διεφθαρμένου πελατειακού κράτους, που εξαχρειώνει τα δημόσια ήθη ακόμη και με μορφές οικογενειοκρατίας που τείνουν να καταστήσουν τα πολιτικά αξιώματα κληρονομικά. Μπράβο του που το λέει, μόνο να το λέει σωστά και πειστικά, γιατί και ο ίδιος είναι σχεδόν ανεπάγγελτος ή έστω έχει δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, ημιμαθής και επιπόλαιος, προϊόν αναξιοκρατικής επιλογής του επαγγελματία ευρωβουλευτή και γόνου ευσεβούς και πλούσιας πολιτικής οικογένειας Αλέκου Αλαβάνου. Νομίζω πως τον όρο νεποτισμός μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε και για τον επίδοξο συγκυβερνήτη του ΣΥΡΙΖΑ, τον ευσεβή πατριώτη Βύρωνα Πολύδωρα των ΑΝΕΞΕΛ, για το σκανδαλώδη διορισμό της κόρης του οποίου, η Αριστερά δεν έχει αρθρώσει μισή ελεγκτική κουβέντα.
Η επίσημη δυτική άποψη είναι πως τα φαινόμενα του νεποτισμού εμφανίστηκαν στη δυτική Εκκλησία όπου οι άγαμοι επίσκοποι και κυρίως οι πάπες προωθούσαν σε υψηλές θέσεις ανιψιούς. Τα ίδια φαινόμενα υπήρχαν όμως και στην ανατολική Εκκλησία, μόνο που επειδή κανείς δεν ασχολείται μαζί της, κανείς δεν το επισημαίνει. Ένας αυτοκράτορας, ο Αλβανός (Ιλλυριός) Ιουστινιανός, προσπάθησε να θεσπίσει την αγαμία των επισκόπων (με τις ‘Νεαρές’ Γ’, Δ’ και 123, από το 531 ως το 546) επειδή το αξίωμά τους είχε καταντήσει κληρονομικό από τον πατέρα στο γιό. Δεν το πέτυχε απόλυτα και γι’ αυτό το 691 η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, με τον απάνθρωπο 12ο Kανόνα της διέταξε την απομάκρυνση των επισκοπικών συζύγων. Έτσι άνοιξε το δρόμο να γίνει το επισκοπικό αξίωμα επαγγελματικό καταφύγιο κρυφοομοφιλόφιλων ή διαστροφικών μισογύνιδων ή και παιδεραστών, που με ρατσιστικό τρόπο στην καθυστερημένη Ορθόδοξη Ανατολή δαιμονοποιούν («κουσούρι» κλπ) μέχρι σήμερα την ομοφυλοφιλία, είτε για προσωπικό άλλοθι είτε για να διαιωνίσουν την αναπαραγωγή στελεχών της Εκκλησίας με όμοιούς τους και συνενόχους τους, δηλαδή με υποκριτές ή τρομαγμένους ομοφυλόφιλους, που κρύβονται πίσω από την αγαμία του κλήρου.
Στην πανίσχυρη Δυτική Εκκλησία, ο παπικός νεποτισμός είχε το θράσος να θεσμοποιηθεί το Μεσαίωνα, με τον ‘cardinalis nepos’, δηλαδή έναν, ακόμη και ανήλικο, νεαρό ανιψιό ή νόθο γιό ή απλό συγγενή ή «ανιψιό» με την ελληνορθόδοξη έννοια του όρου, που του δίνουν οι μητροπολίτες μας, ο οποίος διορίζονταν καρδινάλιος της αποστολικής αυλής, εξ απορρήτων του πάπα. Το αξίωμα διατηρήθηκε μέχρι το 17ο αιώνα και ασκήθηκε από καμιά δεκαεξαριά ξετσίπωτους. Παράλληλα υπήρχε και μεγαλουργούσε και ο ανεπίσημος νεποτισμός, όπως αυτός του δηλητηριαστή και έκφυλου πάπα Αλέξανδρου του 6ου που διόρισε το νόθο γιό του τον επίσης έκφυλο και δολοφόνο Καίσαρα Βοργία επίσκοπο της Παμπλόνα σε ηλικία 15 ετών (1490) και καρδινάλιο στα 18.
Έχουμε και στην Αριστερά κάτι κρουσματάκια νεποτισμού, όμως όχι με την κλασσική έννοια του όρου. Πρόκειται για γιούς και κόρες αγωνιστών, που όμως κέρδισαν με το σπαθί τους τη βουλευτική έδρα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η Νίτσα Λουλέ, που δυστυχώς κατέληξε στην αυλή της κυρίας Μπακογιάννη και η Άννα Φιλίνη, που ευτυχώς ακούω ότι επανακάμπτει, με όχημα αυτή τη φορά το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορώ να εντάξω τον συμπαθή ευρωβουλευτή κ.Μιλτιάδη Κύρκο του «Ποταμιού» στην ίδια κατηγορία, για τον πολύ απλό λόγο που η δική του δημόσια δράση δεν δικαιολογεί μια τόσο πανηγυρική εκλογή, την οποία οφείλει σχεδόν αποκλειστικά στο πατρογονικό όνομα. Εντελώς ειδική περίπτωση είναι η ευσεβής Ζωή Κωνσταντοπούλου, που παρά τα αδιαμφισβήτητα μορφωτικά της προσόντα, το πείσμα και την επιβλητική φωνή της, νομίζω πως πολύ δύσκολα θα εκλεγόταν στην Αθήνα, αφού ήταν απούσα μέχρι τότε από τη δημόσια ζωή, αν δεν άκουγε στο συγκεκριμένο επώνυμο, με μόνη επιφύλαξη πως εκλέχτηκαν πολύ κατώτεροί της με την ίδια προσωπική έλλειψη αναγνωρισιμότητας , αλλά στην επαρχία, όπου ο πήχης των ποιοτικών προδιαγραφών είναι ακόμη χαμηλότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου